قربانعلی (مهدی هاشمی) راننده‌وانتی فقیر است که به خاطر کارش نیاز به یک موبایل دارد، صاحبکارش یک موبایل دست دوم به او می‌دهد تا کارش راه بیافتد و به او تاکید می‌کند به جای سیمکارت اعتباری یک دائمیش را بخرد، قربانعلی از یک غریبه در بازار موبایل یک سیمکارت می‌خرد غافل از اینکه سیمکارت متعلق به رئیس‌جمهور کشور بوده و شماره‌اش را خیلی‌ها دارند ....
در این سینمای پر از فیلمهای به قول دوستان شانه‌تخم‌مرغی که ما در ایران داریم، برای آن که فیلم خوب ببینم یک سری شرایطی برای فیلمها گذاشته‌ام که یکی از آنها بازی مهدی هاشمی در فیلم است، زیرا تا به حال فیلم بد از او ندیده‌ام. تلفن همراه را هم به همین دلیل دیدم. مهدی هاشمی مثل همیشه عالی بود، لهجه‌ی رشتی‌اش را هم خیلی خوب درآورده بود که البته در این زمینه به پای بهناز جعفری که نقش همسرش در فیلم را بازی می‌کرد نمی‌رسید. از بازی‌ها البته اگر بگذریم که نسبتا خوب بودند، فیلم یک ایده‌ی طلایی دارد اما نمی‌توان گفت از پتانسیل ایده‌اش نهایت استفاده را برده است، باور کنید از این ایده استفاده‌های خیلی بهتری می‌شد کرد. داستان فیلم هم مشکلات منطقی بسیاری دارد، برای مثال داستان فیلم در سالهای اخیر اتفاق می‌افتد، در سالهای انفجار سیمکارتهای اعتباری ایرانسل که حتی بچه‌های دوم دبستانی را هم موبایل‌دار کرد اما وقتی قربانعلی موبایلش را برای بار اول به خانه می‌برد خانواده‌اش طوری واکنش نشان می‌دهند که انگار تا به حال یک موبایل هم در زندگی خود ندیده‌اند. این که سیمکارت رییس‌جمهور دست به دست به یک راننده وانت برسد را می‌توان قبول کرد چون لازمه دیدن فیلم این است اما این بی‌منطقی‌های داستان فیلم را کمی غیرقابل قبول می‌کند، و به نظر هیچ آدم عاقلی اگر در جای قربانعلی قرار بگیرد تصمیماتی که او گرفت را نمی‌گیرد.
تلفن‌همراه توسط علی عطشانی ساخته شده که گاها فیلمهایش با حاشیه همراه شده‌اند (فیلم دموکراسی تو روز روشنش به عنوان مثال) و وقتی بعد از همه‌ی آن حواشی به تماشای آن فیلمها نشستم هیچ‌وقت نتوانستم دلیل آنها را بفهمم، زیرا فیلمهایش نهایتا فیلمهایی معمولی در سینمای ایران بوده‌اند. تلفن همراه مشکلات ریز و درشتی دارد اما در کل فیلم متوسطیت، به شخصه از نماهایی که علی‌رضا زرین‌دست مدیر فیلمبرداری فیلم که یکی از بهترینهای ایران است واقعا لذت بردم . نکته جالب دیگر فیلم هم استفاده از زنگ نوستالژیک نوکیا بود که دیگر در آخرهای فیلم حسابی روی اعصاب می‌رفت.
پی‌نوشت: طراحی پوستر فیلم اسف‌بار است.
