*****

در استرالیایی که دیگر تقریبا به یک بیابان تبدیل شده، زنی به مراهی چن زن دیگر، جنگجویی به نام ناکس و البته مکس دیوانه مقابل جو، حاکم زورگو ایستادگی می‌کند.

Mad Max بی‌شک یکی از بهترین فیلم‌‌های امسال است، من تا به حال چندباری آن را تماشا کرده‌ام و هر دفعه هم از آن لذت برده‌ام. Mad Max فیلمی هم‌رده‌ی شاهکارهای کلاسیک نیست، یک فیلم روشن‌فکری هم نیست، قرار هم نیست مانند فیلم‌‌هایی چون The Road و گاتاکا پیام خفنی از آن دربیاید، Mad Max حتی داستان هم ندارد، جمله خلاصه‌ای که در ابتدای متن نوشته‌ام هم داستان فیلم نیست(آن را در واقع از IMDB کش رفته‌ام). داستان مد مکس به طور خیلی خلاصه این است که یک عده از یک جایی راه می‌افتند، یک عده دیگر دنبالشان می‌روند، از جایی به بعد آن عده اولی دوباره همان مسیر را برمی‌گردند و آن عده دومی دوباره دنبالشان می‌کنند، همین. Mad Max درباره هیچکدام چبزهایی که فیلم‌های دیگر درباره‌شان ساخته شده نیست، MAD Max درباره فیلم اکشن بودن است و بس. در بین فیلم‌های اکشن، Mad Max آن‌قدر خوب و شاهکار است که اکثر (بخوانید ۹۹ درصد) فیلمهای اکشن سالهای اخیر به گرد پایش هم نمی‌رسند. 

سکانس‌های تعقیب و گریز بیابانی این فیلم مسحورکننده‌اند، فیلم‌برداری و جلوه‌های ویژه عالی و ضرب‌آهنگ به جا، در اولین دفعات تماشا اجازه نفس‌کشیدن به بینندگان نمی‌دهد و همین کیفیت است که Mad Max را این قدر متافوت از فیلم‌های امسال کرده‌است. از طرف دیگر نمی‌شود از بازی‌های خوب تام هاردی( که گویا بازی کردن نقش آدم‌های خل‌وضع و روانی تخصصش است) ، چارلیز ترون و باقی بازیگران ننوشت. کلا همه چیز  Max Mad به‌جا و به‌اندازه است.

اگر مثل من دلتان برای لذتی که سالهای دور هنگام تماشای فیلم‌های اکشن تجربه‌ می‌کردید تنگ شده حتما Mad Max را ببینید. چند بار هم ببینید.