****
Road to Perdition روایتیست از مایک سالیوان پسر، از چند هفته‌ای که باعث شد برادر کوچکتر و مادرش را از دست بدهد و به همراه پدرش سفری جاده‌ای پر از قتل و خونریزی وانتقام آغاز کند. مایک سالیوان (تام هنکس) دست راست خلافکاری کله گنده به نام جان رونی(پل نیومن) است. یک شب که با کانر(دنیل کریگ) پسر جان برای حل اختلاف با شخصی به دیدارش می‌روند مایک پسر برای اینکه سر از کار پدرش دربیاورد در ماشین او مخفی می‌شوند، او شاهد قتل شخص و نوچه‌هایش توسط کانر و پدرش می‌شود و کانر هم او را می‌بیند، کانر که به بسته بودن دهان مایک اطمینان ندارد به قصد کشتن او وارد خانه سالیوانها می‌شود اما فقط مادر و برادر کوچکتر در خانه‌اند و کشته می‌شوند، از اینجا به بعد سفر مایک پدر و پسر شروع می‌شود...
Road to Perdition مثل نمایشنامه‌های تراژدی می‌ماند، سنگین، غم‌انگیز و پر از افرادی که انتقام را هرچقدر احمقانه تنها راه‌حل ممکن می‌‌بینند. اولین نکته‌ای که در این فیلم جلب توجه می‌کند فضاسازی فوق‌العاده، نورپردازی عالی و فیلمبرداری محشر آن است که اسکار را برای کنراد حال مدیر فیلمبرداری فیلم به ارمغان آورد، استفاده‌ی خوب هال از باران حال و هوایی سرد و نمناک به فیلم داده که به شدت با داستان فیلم جور است. هال فیلم برداری امریکن بیوتی(اثر دیگر سم مندز کارگردان فیلم) را هم بر عهده داشته است. از موسیقی فوق‌العاده‌ی فیلم هم نباید غافل شد.
بر اساس imdb این فیلم آخرین باریست که تصویر اسطوره‌ی بازیگری، پل نیومن بر پیده‌ی سینما نقش بسته و برای همین آخرین نقش‌آفرینی‌ش در نقشی مکمل، نامزد اسکار، گلدن گلوب و بفتا شده‌است، فکر می‌کنم همین خط قبل جای تعریف دیگری از بازی او در این فیلم باقی نگذاشته باشد. کاراکتر مایک سالیوان از آن کاراکترهاییست که راست کار تام هنکس است، او مثل همیشه نقش آدمی ساکت، تنها و نه چندان باهوش را در این فیلم هم به خوبی بازی کرده است. جود لاو هم در این فیلم یک بازی فراموش نشدنی در نقش یک قاتل مزدور روانی دارد که در عین حال از جنازه‌ها عکسهای هنری می‌گیرد، از آن کاراکترهایی که کم در سینما می‌یابید. دانیل کریگ هم در این فیلم خوب است و در کل بازی خوب بازیگران در کنار فیلمبرداری و موسیقی عالی نقاط قوت این فیلم‌اند.
Road to Perdition فیلم خوبیست اما نمی‌توان آن را هم‌رده‌ی فیلمهای بزرگی چون پدرخوانده دانست. خودم به شخصه هنوز نفهمیدم بالاخره این فیلم در لیست مورد علاقه‌هایم جای گرفت یا نه ولی به هر حال از تماشای آن لذت برم، البته جاهایی از فیلم با منطق من جور در نمی‌آمد و تا حدی میانه‌های فیلم به نظرم از ریتم افتاد اما پایان‌بندی فیلم را درخور آن می‌دانم. این فیلم را اگر پل نیومن و تام هنکس را دوست دارید، و یا به درام‌های تراژیک با رگه‌هایی از ژانر جنایی و کمی نوارگونه علاقه دارید از دست ندهید.
