The conjuring

***

دو محقق علوم ماوراطبیعه به نامهای اد و لورین وارن به یاری خانواده‌ای می‌روند که به تازگی در خانه‌ای دور از شهر که در تسخیر ارواح است ساکن شده‌اند.

خردسال که بودم در دوران حکمرانی ویدیو به یاد دارم که پدر و مادرم به تماشای جنگیر نشستد و من هم قسمتهایی از آن را دیدم، به جز کلیت داستان و دو سه تا از شخصیتها تنها چیزی که از جنگیر به یاد دارم تاثیر عمیقی بود که بر من گذاشت، تا سالها من هنوز هم تحت‌تاثیر ترسی بودم که جنگیر در من به وجود آورده بود و همیشه در دوران کودکی تا نوجوانی فیلمهای ژانر ترسناک واقعا مرا می‌ترساندند.

از دوران نوجوانی به بعد من تغییر مهمی کردم، (که بخشی از آن به نظرم احتمالا تاثیر بازی‌های رایانه‌ای بود ) دیگر فیلمهای ژانر وحشت برایم ترسناک نبودند. در سه چهارسال گذشته فکر می‌کنم چیزی بین صد تا صد و پنجاه فیلم ترسناک در انواع و اقسام مختلف دیده‌ باشم، و با کلیشه‌های این ژانر به خوبی آشنا شده‌ام. The conjuring از کلیشه‌های این ژانر زیادی بهره برده، اگر به اندازه من فیلم ترسناک دیده باشید این فیلم به جای اینکه برایتان ترسناک باشد می‌تواند به یک بازی پیشبینی مفرح تبدیل شود، خیلی راحت می‌توانید پیشبینی کنید که در دو یا سه دقیقه بعدی فیلم چه اتفاقی می‌افتد، مثلا سر سکانس حبس شدن مادر خانواده من حتی یک سانتیمتر هم از جای خود تکان نخوردم و حتی بعد از ان خمیازه‌ای هم کشیدم(ساعت یک نصف شب بود).

داستان این فیلم با وجود جمله‌ی بر اساس اتفاقات واقعی باز هم به شدت کلیشه‌ایست، ادعا می‌شود که وقایع نشان داده شده در فیلم واقعا اتفاق افتاده‌اند و با سرج کردن اسامی شخصیتها در اینترنت می‌توانید زندیگینامه و مداخل ویکیپدیای آنها را بیابید، آما آیا اینها دلیل بر واقعی بودن داستان می‌شود؟ فکر نمی‌کنم این سوال نیاز به جواب دادن داشته باشد.

The conjuring به نظر من ترسناک نیست، در ژانر ترسناک فیلم خوبی محسوب می‌شود اما داستان آن در آخر کمی حوصله‌سربر است. خودم فیلم را برای تاثیرگذاری بیشتر این فیلم را در شب جمعه، در خانه‌ای خالی و تاریک و بدون هیچگونه حواس پرتی مانند موبایل یا اینترنت دیدم اما باز هم خیلی تاثیر نداشت، اما فکر می‌کنم اگر این فیلم را با شرایط یاد شده و بصورت جمعی ببینید و چند خانم هم در جمع باشند تماشای آن جذابتر شود.