****
فیلم ۴۲ داستان جکی رابینسون نخستین بازیکن بیس‌بالیست که در سال ۱۹۴۷ توانست بر محدودیتهای تبعیض نژادی غلبه کند و اولین بازیکن سیاهپوست لیگ حرفه‌ای بیس‌بال شود...
جکی رابینسون که تا قبل از این فیلم اصلا او را نمی‌شناختم شخصیت واقعا بزرگیست، او توانسته با شجاعتی مثال زدنی بر دهه‌ها جدایی نژادی در ورزش آمریکا پایان دهد و داستان زندگی او می‌تواند برای هر کسی الهام‌بخش باشد. چادویک بوزمن، بازیگر نقش وی توانسته به خوبی از عهده‌ی این نقش برباید او با اینکه بازیگر خیلی شناخته‌شده‌ای نیست، خیلی عالی جکی رابینسونی را به نمایش می‌گذارد که به تنهایی در برابر یک جامعه ایستاده و با سعه‌صدر و شجاعت و استقامتی مثال‌زدنی در نهایت پیروز می‌شود. با وجود بازی خوب بوزمن و پتانسیل بالای این شخصیت، خیلی به کاراکتر پخته‌ای در فیلم تبدیل نشده‌است، اما در چند سکانس واقعا بیممده را احساساتی می‌کند. بازیگر شاخص دیگر فیلم هریسون فرد است که تبدیل به پیرمردی پجته و جاافتاده شده و باوجود کارنامه پربار و تجربه‌ی بالایش در بازیگری نباید انتظار یک بازی معمولی را از او داشته باشد، در ۴۲ هریسون فورد حقیقتا عالیست.
برایان هلگلند کارگردان و نویسنده فیلم ( که فیلم‌نامه‌های محرمانه لس‌آنجلس، بازسازی taking pelham 123 ،mystic river و داستان یک سلحشور را هم در کارنامه خود دارد) فیلمی ساخته که باوجود دارا بودن پتانسیل شاهکار شدن نهایتا یک فیلم خوب است. اگر از چند سکانس هیجان‌انگیز فیلم(مانند سکانس توهین چپمن) یا سکانسهای احساسی آن بگذریم ۴۲ نسبت به یک فیلم مستند خیلی کار بیشتری انجام نمی‌دهد، اما به هر حال هلگلند فیلم خوب و آبرومندی ساخته و واقعا از تماشای این فیلم لذت بردم. اگر دوازده سال یک برده نبود شاید این فیلم امسال خیلی بیشتر دیده می‌شد و جوایز بیشتری می‌برد.
